مثلا صاحبان حرفه چلنگری، مسگری هر یک بازار مخصوص خود داشتند که در آن جا اصناف دیگر حق کسب و کار نداشتند.در این میان بازار آهنگران یا همان چلنگران و مسگران جزء بازارهای جالب بودند. بازار آهنگرها در یک راسته سرپوشیده که یک طرف آن به لب رود منتهی می شد، قرار داشت. در آنجا سر و صدای پتک و چکش‌های آهنگری که با نظم و آهنگی خاص توسط سه، چهار نفر که دور سندان قرار داشتند روی آهن های سرخ از کوره در آمده نواخته می‌شد خاطره‌انگیز بود. مسگرها در یک قسمت از لب رود در سمت خیرآباد متمرکز شده بودند و کار تهیه انواع ظروف آشپزخانه از دیگ‌های بزرگ که در تکایا و مساجد و زیارتگاه‌ها کاربرد داشت تا قاشق و پیاله می ساختند. صدای چکش استادان فن مسگری در طول بخشی از جبهه رود بیرجند که به مصلای فعلی ختم می شد در تمام روز شنیده می شد. صنایع دستی فلزی، امروزه با ورود محصولات کارخانه‌ای در منطقه، رونق گذشته خود را از دست داده، چلنگری در اکثر شهرستان‌های استان بالاخص شهرستان‌های بیرجند و سرایان و روستاهای دهسلم و کلاته سرخ شهرستان نهبندان، رواج دارد.

مرکز تولیــــــــــد

نظر شما در مورد آهنگری سنتی (چلنگری) 

دیدگاه کاربران

نام: * پست الکترونیک: * متن: *

کد امنیتی: *