«بازار سلماس زاده» از مراکز عمده‌ عرضه‌ و فروش‌ لباس‌‌های‌ دست‌ دوم خارجی‌ هست.

«بازار رسولی» معروف ترین بازار زاهدانه که یه خیابون باریک که دو طرفش رو مغازه‌ها پر کردن و پشت این ردیف مغازه ها بازارچه‌ها و دالان‌هایی پر از حجره‌ها و مغازه‌های متعدد قرار داره. هرچه به انتهای این بازار نزدیک‌ بشین، قیمت‌ها کمتر میشه و می‌توین با قیمت های خیلی پائینی اجناس با کیفیتی بخرین. در انتهای "بازار رسولی" فروشگاه های تاناکورا وجود داره که خیلیاشون با اجناس نو تفاوت چندانی ندارن، به همین دلیل خیلی‌ها خرید از اینجا رو ترجیح می‌دن. اجناسی که می‌شه از "بازار رسولی" تهیه کرد شامل شلوار لی، کت و کاپشن مردانه، شال و روسری، چای و بدلیجات و ... می‌شن که واقعا با قیمت‌های خیلی ارزون می‌تونین تهیه‌شون کنین. پیشنهاد ما به شما اینه که از این بازار لوازم برقی و آرایشی نخرین اما شدیدا پیشنهاد می‌شه که حتما آچار گوشت، که یه نوع ادویه تند محلیه رو حتما امتحان کنین.

مجتمع تجاری هامون مرکز خرید و بورس کامپیوتر زاهدانه که ازش انواع کامپیوتر و تجهیزات کامپیوتری رو می تونین تهیه کنین.

آدرس پاساژ احمد:سیستان و بلوچستان - زاهدان خیابان مصطفی خمینی

آرامگاه خواجه غلطان، مهم‌ترین زیارتگاه شهرستان زابل می‌باشد. زائرین زیادی از مردم منطقه در ایام نوروز از این مکان دیدن می‌کنند. این بنا در راس کوه خواجه و در جبهه شمال شرقی به شکل مسطتیل ساخته شده‌است و شامل سردر ورودی با طاق تیزه دار و یک اتاق گنبددار می‌باشد.

کوه خواجه (کوه اوشیدا) یا (کوه رستم)، تنها عارضه طبیعی در دشت سیستان است که در ۳۰ کیلومتری جنوب غربی شهر زابل قرار دارد. اوشیدا در زبان پارسی میانه به معنی ابدی است. این کوه ذوزنقه‌ای شکل از سنگ‌های بازالت سیاه رنگ تشکیل شده و با ارتفاع ۶۰۹ متر از سطح دریا، مانند جزیره‌ای در میان دریاچه هامون قرار دارد.

مسجد جامع خاش از دو قسمت اصلی تشکیل شده است، یکی ساختمان اصلی مسجد و دیگری مناره الحاقی به آن.

کوهستان و قله تفتان در جنوب شرقی ایران و در 50 کیلومتری شمال شرقی شهرستان خاش واقع شده است. این کوه که آتشفشان تفتان- تنها آتشفشان فعال در سراسر ایران در آن قرار دارد- بلندترین کوه بلوچستان است و دارای قله‌های متعددی می‌باشد. قله آتشفشانی آن به نام چهل تن موسوم است. قله چهل تن تفتان در فاصله 380 کیلومتری خط مستقیم شمال دریای عمان واقع شده و فاصله مستقیم آن تا زاهدان 100 کیلومتر، تا مرز میرجاوه 55 کیلومتر، تا روستای نازیل 39 کیلومتر و ارتفاع آن از سطح دریا 4034 متر می‌باشد. این قله دارای دو شاخک است یکی در شمال که مرتفع‌تر است و زیارت نام دارد و دیگری شاخک جنوبی آن که کوتاه‌تر است و مادر کوه نامیده می‌شود و از سمت شمال شرقی به این قله صبح کوه و از طرف غرب به آن لرکوه می‌گویند.
قله چهل تن: این ارتفاعات در مجموع سه دهنه آتشفشانی دارد که دو دهنه آن با اهمیت‌تر از دیگری است و صدای انفجارات آتشفشانی از قعر آنها شنیده می شود. از دهانه مزبور دائماً بخار و گازهای گوگردی متصاعد می شود و در مدخل حفره‌های آتشفشانی تخته های گوگردی خالص به وفور دیده می شوند.

شهر سوخته نام بقایای دولت شهری باستانی در ایران است که در ۵۶ کیلومتری زابل و در حاشیه جاده زابل-زاهدان در شرق ایران در استان سیستان و بلوچستان واقع شده‌است. شهر مزبور در روی آبرفت‌های مصب رودخانه هیرمند به دریاچه هامون و زمانی در ساحل آن رودخانه بنا شده بود. دورهٔ بنای این شهر بزرگ با دوره برنز تمدن جیرفت مقارن است و ایرانیان در حدود ۶۰۰۰ سال پیش در این شهر زندگی می‌کرده‌اند.

در سی‌وهشتمین اجلاس یونسکو در تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۴ مطابق با ۱ تیر ۱۳۹۳ شهر سوخته به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت گردید. این محوطه باستانی هفدهمین اثر تاریخی ایران در فهرست یونسکو محسوب می‌شود که با برخورداری از قدمت ۵۰۰۰ ساله هم‌اکنون به‌عنوان یکی از پیشرفته‌ترین شهر‌های باستانی دنیا شناخته می‌شود.
مساحت کل تپه‌های شهر سوخته حدود 151 هکتار و میانگین ارتفاع آن از سطح زمین‌های اطراف 12 متر و بلند‌ترین نقطه‌های آن 18 متر است. جهت این تپه‌ها از شمال به جنوب و طول آن‌ها 222 متر با پهنای 1090 متر است.
شیب تپه‌ها از مشرق به مغرب است و در قسمت پایین آن گورستان شهر قرار دارد. این سلسله تپه‌های کم ارتفاع در کنار یکی از کهنه‌ترین دلتاهای رود هیرمند قرار دارند. و از مهم‌ترین مراکز دوران مفرغ در شرق ایران به‌شمار می‌روند.
تپه‌های شهر سوخته به‌سبب فرسایش شدید باد و آب، چه در زمان زندگی شهر و چه پس از متروک شدن آن، به شکل خاص هندسی درآمده است: سطح آن صاف و گوشه‌هایش گرد، و گودال‌های داخلی سطح تپه و زمین‌های هموار و چسبیده به‌ آن از رسوب‌های رودخانه‌ای پر شده است. از وسعت 151 هکتاری شهر سوخته، تنها در 120 هکتار آن، آثار و بقایای باستانی دیده شده است که گسترده‌ترین آن متعلق به دوره‌ای کوتاه (لایه‌های 7-5) با مساحتی در حدود 80 هکتار است. بالغ بر 75 هکتار از سطح شهر سوخته کاملاً از توده سفال و قطعات سنگ، فلز، مرمر و باقی‌مانده اشیاء دیگر پوشیده شده است. لایه سخت و ضخیم نمکی زیر این سطح سست، باعث حفاظت چشمگیر مقدار زیادی از این آثار مانند انواع ظروف سفالی، مرمری، پیکره انسان و حیوان و … شده است. مهم‌ترین آثار به جای مانده از هزاره‌های چهارم و سوم پ.م، در پائین‌ترین لایه‌ها و در قسمت شرقی شهر سوخته، در مساحتی بالغ بر 120 هکتار پخش شده‌اند.
شهر سوخته با تمام وسعت خود فاقد معبد، دیوار دفاعی، ساختمان عمومی است و نیز در هیچ یک از خانه‌های کاوش شده آثار تدفین و قبر مشاهده نشده است. زندگی در این شهر حدود یک هزاروپانصد سال- بین سال‌های 3200 تا 1800 پ.م- دوام داشته است. چهار بخش عمده‌ای که در آن آثار تاریخی به دست آمده، به شرح زیر است:

الف. منطقه بزرگ مرکزی: این منطقه از سوی غرب، جنوب و شرق با گودال‌های عمیقی از بخش‌های دیگر جدا شده است و کهن‌ترین اشیای به دست‌آمده در آن متعلق به لایه 2700 پ.م است. این تداوم حداقل تا لایه 13 (یعنی 2300 پ.م) ادامه دارد. وسعت این منطقه به 20 هکتار می‌رسد.

ب. منطقه مسکونی شرقی: بلندترین قسمت‌های شهر سوخته (18 متر ارتفاع از سطح زمین‌های اطراف) در آن قرار دارد. تمام آثار مربوط به دوره دوم استقرار در شهر سوخته در این قسمت، با مساحتی برابر 16 هکتار، یافت شده است.

ج. قسمت شمال‌غربی: منطقه صنعتی بوده و در آن وسایل و ابزار سنگی و سنگ لاجورد به مقدار زیاد به دست آمده است. بلند‌ترین قسمت این بخش 5/12 متر از سطح زمین‌های اطراف ارتفاع دارد و آثار یافت شده در آن متعلق به دوره‌های سوم و چهارم استقرار در شهر سوخته است.

 د. قسمت جنوب‌غربی: شامل گورستانی با مساحتی بالغ بر 25 هکتار است. سطح آن پوشیده از شن و روی آن هیچ‌گونه آثار باستانی دیده نمی‌شود. وسعت این گورستان به خودی خود، برای دوران مفرغ، گورستانی بزرگ و برای محوطه‌ای به بزرگی شهر سوخته، گورستان کوچکی به‌شمار می‌آید. در سال 1376 توسط آقای دکتر سجادی در این منطقه، بررسی‌های باستان‌شناسی صورت گرفت. حاصل این بررسی کشف انواع قبور، اسکلت انسان، ظروف، پارچه، دانه‌های گیاهی، غلات و وسایل چوبی، حصیر، پارچه، حشرات و مواد دیگر بود. این آثار مربوط به دوران 2400 تا 2600 پیش از میلاد است.
با توجه به کاوش‌های انجام شده، دوره‌های استقرار انسان در شهرسوخته را به چهار دوره در یازده لایه متمایز، تقسیم کرده‌اند. هر دوره و هر لایه دارای خصوصیات و ویژگی‌های متمایزی است. از خصوصیات آثار معماری به‌دست‌آمده می‌توان به خانه‌های پلکانی، کاخ سوخته با سقف‌های مسطح و صاف و پوشش گل و مواد آهکی اشاره کرد. دیواره‌های آن به اندازه‌های 10×10×40 و 10×20×20 سانتیمتر از خشت خام بود. با توجه به کاوش‌های به‌عمل آمده در یک واحد ساختمانی در شهر سوخته، مجموعه آثار زیر به ‌دست‌ آمده است:

سفال: سفال‌های لایه‌های کهنتر شهر سوخته، ارتباط این محل را با بخشی از خراسان بزرگ و سفال‌های جدیدتر، ارتباط این محل را با تمدن‌های دشت سند (مهران رود) ترکمنستان، نال (در پاکستان) بیان می‌دارد. سفال‌های نخودی رنگ، خاکستری، قرمز و سفال‌های چندرنگ تا کنون از این مجموعه به‌دست‌آمده است.
پیکره‌های کوچک: تنها آثار و نمادهای به‌جای مانده از شهر سوخته که احتمالاً می‌تواند نمادهای مذهبی باشند، سفالینه‌های گلی انسان و جانوران است که به مقدار قابل توجهی تا کنون به‌دست‌آمده است. پیکره‌های جانوران را اغلب حیواناتی چون گراز وحشی، خر وحشی، بز و گاوهای کوهاندار تشکیل می‌دهند.
اشیای چوبی: شامل قالب‌های چوبین، پیمانه‌ها، شانه‌های ساده و معرق‌کاری شده، دسته‌های کارد، تیرهای سفت، ابزارهای بافندگی، پیکره‌های حیوانی.
اشیای سنگی: شامل ابزار بافندگی، مهره‌های تزئینی از سنگ‌لاجورد، مرمر، عقیق، مته و سرمه‌دان.
اشیای استخوانی و فلزی: شامل سوزن‌های فلزی و استخوانی، پلاک استخوانی پیکره فلزی زن، قلاب‌های ماهیگیری فلزی، میخ، تیغه‌های گوناگون، مهر فلزی، زیور آلات از طلای بسیار کوچک و ظریف و …
در این واحد ساختمانی6 تا 10 اتاق راست گوشه وجود داشت که با دیوار‌های نازکی از هم جدا می‌شدند و همگی دارای درگاه، پنجره، پله و اجاق بودند.
یکی دیگر از مسائل مورد بررسی، کشاورزی منطقه بوده است که ارتباط نزدیکی با دامپروری داشته و تا کنون از بقایای به‌جای مانده، جو، گندم و خرما و … شناسایی شده است. و نیز درختانی چون گز و نارون و انواع درختانی که در کنار کانال‌ها و نهرهای کوچک می‌روییده‌اند.
طی هزاره سوم پ.م شهر سوخته به‌صورت بزرگ‌ترین مرکز استقرار تمدن‌های منطقه جنوب و غرب آسیای مرکزی درآمده بود. وسعت شهر سوخته، ساختمان‌ها، سیستم (لوله فاضل‌آب) و اشیای به‌دست‌آمده، جملگی حکایت از این دارند که این مجموعه شهری واقعی بود، شهری که دربرگیرنده دو عامل مهم یعنی “جمعیت” و “تولید” بود. فرضیه‌های متفاوتی درباره چگونگی از بین رفتن این تمدن گسترده ارائه شده است. از جمله خشک شدن دلتای هیرمند، ورود قبایل آریایی، تغییرات شدید آب و هوایی و … که باعث شد تا بزرگ‌ترین مرکز شهر نشینی در جنوب آسیای مرکزی و ایستگاه مبادلاتی تجاری بین شرق و غرب در نخستین سده‌های هزاره دوم پ.م به کلی از میان برود.

قلعه ایرانشهر یا قلعه ناصری بعد از قلعه بمپور از مهمترین قلعه‌های ایرانشهر محسوب می‌شود. در گذشته از آن به عنوان مرکز حکمرانی بلوچستان استفاده می‌شده است. با توجه به اسناد به جای مانده، ناصرالدوله فرمانفرما که در سال 1258 هـ.ق حاکم کرمان و بلوچستان بود، پیشنهاد ساخت یک دژ نظامی بزرگ را در فهرج یا پهره (نام قدیم ایرانشهر) به ناصرالدین شاه قاجار می‌دهد. ناصرالدین شاه در سال 1264 هـ.ق با ساخت قلعه در فهرج موافقت می‌نماید و بدین طریق کار ساخت قلعه توسط شخصی به نام حسین معمارباشی کرمانی در مدت 7 سال به اتمام می‌رسد و «قلعه ناصریه» نامیده می‌شود. پس از آن مرکز حکمرانی بلوچستان از بمپور به ایرانشهر منتقل می‌گردد. قلعه ناصریه در زمان حکومت دوست محمدخان بارکزائی به قلعه دوست محمدخان معروف می‌شود و پس از آن این قلعه در سال 1307 هـ.ش در اختیار نیروهای دولتی قرار می‌گیرد و به نام قلعه ایرانشهر شهرت می‌یابد. قلعه با مساحتی بالغ بر 34225 مترمربع از جمله وسیع‌ترین قلعه‌های دوره اسلامی استان با نقشه‌ای مربع شکل به ابعاد 1858185 متر است.

قلعه یا کاخ مچی در ناحیه حوضدار در 60 کیلومتری جنوب‌غربی شهرستان زابل، حدفاصل بین شهر سوخته و تاسوکی و در قسمت راست جاده زابل-زاهدان قرار گرفته است. این بنا در عهد صفویه تا قاجاریه، به ‌عنوان مرکز حکمرانی خاندان رییسی، از حاکمان محلی بوده است. از ویژگی‌های معماری این بنا ایوان و گنبدهای رفیع و عظیم خشت و گلی منحصر به‌فرد و پلان مربع شکل آن با تزئینات ساده چلیپا و نیم ستون‌های گلی است. مصالح به‌کاررفته در آن چینه و خشت است. این کاخ هرچند با توجه به عوامل جغرافیایی و سیاسی متروک شده است ولی همچنان به عنوان نماد هنر معماری خشت و چینه از دوران صفوی در دشت سیستان از منزلتی ویژه برخوردار است.

قلعه سب واقع در روستای سب، از بخش سیب و سوران در 45 کیلومتری جنوب غربی شهرستان سراوان قرار دارد. سب در لغت‌نامه دهخدا به معنی محلِ چشمه‌ساران فراوان یاد شده است. از حاکمان قلعه می‌توان محمد شاه را نام برد که نسبش به شاه نعمت الله ولی می‌رسد. به ‌دلیل تصرف قلعه از طرف حکام وقت کشور در زمان محمد شاه جنگی به مدت نه شبانه روز رخ داد که باعث تخریب قسمت‌هایی از حصار و ارگ قلعه شد. در زمان سید غلام رسول قلعه مورد بازسازی و استفاده مجدد قرار گرفت.قلعه در دو طبقه ساخته شده و دیوار آن بیش از 30 متر ارتفاع و حدود 7 متر عرض دارد. قسمت شاه‌نشین با ارتفاع بیشتری، در بالای قلعه قرار گرفته و گفته می‌شود در حصار آن 14 برج و در ارگ آن 4 برج وجود داشته و در زمان جنگ از بین رفته است. وجود درز انبساط در ساختمان اصلی قلعه و دسترسی به آب چاه در طبقه فوقانی و وجود لوله‌های سفالی هدایت‌کننده آب و مصالح به کار رفته در آن از قبیل خشت و کاه‌گل و چوب درخت خرما و درهای منبت‌کاری و شاه نشین از مشخصات ویژه این مجموعه است.

قلعه بمپور در 24 کیلومتری غرب ایرانشهر، و در جوار شهر بمپور قرار دارد. بمپور یکی از شهرهای بسیار قدیمی بلوچستان و در مسیر لشکر اسکندر مقدونی قرار داشت. این قلعه از لحاظ ساختاری تقریباً شبیه به ارگ بم است. قدمت تاریخی آن احتمالاً به دوران اشکانی و ساسانی می‌رسد و نیز بقایای آثار دوره اسلامی در آن دیده می‌شود. از این قلعه به‌ صورت مسکونی و دفاعی استفاده می‌شد. بمپور تا سال 1233 شمسی مرکز حکمرانی بلوچستان بود و جنگ‌های زیادی در آن رخ داده است. مرمت مجدد قلعه بمپور در دوره قاجاریه توسط حکام محلی صورت گرفته است. در سال 1307 قلعه به توپ بسته شد و خرابی‌های فراوانی به‌ بار آمد. قلعه بدون دروازه و دارای 2 برج است.