امروزه از آن میان، تنها دو دروازه به نام‌های دروازه درب کوشک و دروازه تهران قدیم باقی مانده‌اند. دروازه تهران قدیم یکی از این دو دروازه‌است که در خیابان تهران قدیم (میدان هاشمی) قرار دارد، و از بناهای دوره قاجاریه است که در سال ۱۳۴۷ شمسی مرمت و کاشی کاری شده‌است. بنای دروازه آجری و دارای یک سردر اصلی و دو راه ارتباطی در طرفین است. سردر وسط، دارای عرض و ارتفاع بیشتر و قوس تیزه دار است. این دروازه هشت گلدسته دارد و ورودی اصلی آن دارای رسمی بندی و کاسه بندی است.

بنا دارای دو ورودی شامل ورودی، هم کف و زیرزمین است. زیرزمین این بنا دارای هندسه بسیار زیبا و طاق‌های مختلفی است که توسط استادکاران قاجار اجرا شده است.  این خانه هم اکنون به موزه هنر و پایداری تبدیل شده است و آب انبار آن به پخش فیلم اختصاص یافته است. در این موزه آثار تجسمی از جنگ ایران و عراق به نمایش گذاشته شده است. موزه هنر و پایداری علاوه بر گالری دفاع مقدس، دارای سایت تخصصی کامپیوتری، کتابخانه، قرائت خانه، سینما، سالن آمفی تئاتر و غیره است.

مساحت آن حدود ۱۰۴۵ متر مربع است. حمام از سه بخش اصلی سربینه، میاندر، گرمخانه و همچنین از دو قسمت جداگانه زنانه و مردانه تشکیل شده است، در اصلی آن رو به جنوب باز می‌شود و با راه پله‌های مارپیچ به سربینه منتهی می‌گردد. سربینه بزرگ گرمابه که حوض زیبایی در وسط آن قراردارد شش شاه‌نشین و طاق‌نما را در پلانی هشت ضلعی با راهرویی به گرمخانه پیوند می‌دهد.

این اثر تاریخی در سال ۱۳۷۹ توسط میراث فرهنگی و گردشگری استان قزوین خریداری و با سرمایه گذاری شهرداری قزوین و مدیریت سازمان نوسازی و بهسازی مرمت شد و هم اکنون به عنوان موزه مردم‌شناسی در ۳ بخش اقوام، آداب و رسوم و مشاغل مورد بازدید علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.

برج‌های خرقان ضریح‌هایی هستند که بین سالهای ۱۰۶۷ تا ۱۰۹۳ میلادی در کنار روستای حصار، در ۳۰ کیلومتری شهر آبگرم واقع در شهرستان آوج ساخته شده‌اند. بلندای هر ساختمان ۱۵ متر و پهنای آنها ۴ متر است. در داخل ضریح قدیمی‌تر، یک فانوس و تعدادی نقاشی وجود دارد. این دو بنا در زمان زمین‌لرزه بوئین‌زهرا (۱۳۸۱) خسارت‌های قابل توجهی دیده‌اند، با این وجود هنوز هم از محکمترین بناهای منطقه هستند که حدود ۹۰۰ سال دوام آورده‌اند.

قز قلعه بر فراز کوهی سنگی قرار دارد که از کیلومترها دورتر قابل مشاهده است. این قلعه از 3 طرف به پرتگاه‌های عمیق منتهی می‌شود و تنها راه ورود به آن از سوی جنوب است. دیواره بلندی که با سنگ لاشه و ملاط برآمده است از استحکام و پایداری این دژ دفاعی حکایت دارد.

چشم‌انداز وسیع و اشراف بر تمام دشت گسترده قزوین، ترکیب شگفت‌آور سنگ لاشه با آجر، فرورفتگی‌ها و برجستگی‌های موزون در سطح دیواره قلعه، تزئینات بسیار زیبای مقرنس و طرح‌های دیگر ازجمله ویژگی‌های قزقلعه به شمار می‌آیند. آثار باقی مانده از قلعه بسیار اندک است و نمی توان طرحی از ساختمان آن تصور کرد. از آثار به جای مانده آن جرزهای یک چهار طاقی است که از سنگ و ساروج ساخته شده و طاق آن فرو ریخته است؛ مشخص نیست که این چهار طاقی کدام قسمت بنا بوده و فقط می توان احتمال داد که محل تقاطع دو سرسرای ارتباطی و یا ورودی بنا بوده است. پایه‌های باقی مانده ستروگ این چهار طاقی ابعادی در حدود سه متر دارد در برخی از قسمت های این قلعه علاوه بر سنگ از آجرهایی مانند آجرهای دوره ساسانی نیز استفاده شده است.

این کلیسای کوچک مانند سایر کلیساها دارای طرحی چلیپایی است و محراب آن رو به خاور است. ورودی کلیسا درضلع باختری آن قرار دارد و شامل فضای ورودی با سقف شیب‌دار و درب ورودی است. پس از ورودی، پیش فضای هال قرار دارد که بالای آن برج ناقوس کلیسا با ارتفاع حدود یازده متر به چشم می‌خورد. هال شامل نمازخانه و محراب است و در دو طرف آن، دو فضای مستطیل شکل قرار دارد. فضای محراب به شکل نیم دایره است و بر فراز آن گنبدی قرار گرفته است. فضای نمازخانه دارای گنبد و فضاهای جانبی آن دارای پوشش تخت است. در نمای خارجی این کلیسا، ستون‌های تزیینی دیده می‌شود. نقشه معماری کلیسا چند ضلعی نامنظم است که با آجر قرمز لعابدار پوشیده شده و نمای جالبی پیدا کرده است. در نمای خارجی کلیسا هم ستون‌های تزیینی زیبایی به چشم می‌خورد و به دلیل همین شکل و شمایل خاص کلیسای کانتور در میان بناهای تاریخی قزوین جایگاهی متفاوت پیدا کرده است. دوگوشه طبقه اول برج ناقوس همچون نمازخانه دارای ستون نماهای بزرگی است ولی در طبقه دوم برج چهار ستون در چهار گوشه آن با فاصله از دیوارها قرار داده شده است. به غیر از نورگیرهای نمازخانه، برج ناقوس نیز دارای نورگیرهایی می‌باشد. حیاط کلیسا دارای آجرفرش است که در محوطه آن سنگ قبرهایی به چشم می‌خورد که یکی آز آنها متعلق به یک خلبان روسی است.

مسجد دارای سه ورودی شمالی، غربی و شرقی است و سردر اصلی آن در ضلع شمالی است. سر در شمالی مسجد بسیار محتشم، مجلل و رفیع است و سرتا سر آن با کاشی‌های مینایی و اسلوبی بدیع تزیین شده و دارای کتیبه‌ای از کاشی لاجوردی به خط نستعلیق ممتاز به تاریخ 1202 هجری قمری است. این سردر به ایوانی می‌پیوندد که سطح زمین آن به شکل کثیرالاضلاع مخمس به مساحت 82 متر بنا شده و بر بالای آن ماذنه بزرگی ساخته‌اند.

گنبد مسجد دو پوسته، و صحن مسجد چهار ایوانیست. این مسجد، همانند مسجد جامع قزوین دارای شبستان است که محل گردهمایی نمازگزاران در هر جمعه برای نماز جماعت می‌باشد.

مسجد سلطانی قزوین همراه با مسجد سلطانی بروجرد و مسجد سلطانی تهران از ساخته‌های دوران فتحعلی‌شاه قاجار هستند.

سایر قسمت های مسجد، مربوط به دوره‌های بعد تا پایان دوره قاجاریه است. ایوان شمالی و دو مناره کاشیکاری شده آن زمان شاه تهماسب و ایوان غربی آن در دوره شاه سلیمان صفوی ساخته شدند. ایوان جنوبی که زیباترین ایوان مسجد است در زمان سلطنت «شاه عباس دوم» به مدخل مقصوره اضافه شد.

تاریخ ساخت این بنا به دوران صفویه برمی‌گردد که در ادوار بعدی بازسازی و تکمیل گشته است و در سردر ورودی حیاط کتیبه‌ای وجود دارد که تاریخ اتمام بنا را 1332 ذکر می‌نماید.

بقعه شاهزاده حسین با دو ورودی از سمت شمال و جنوب در میان صحن بزرگی قرار گرفته‌است. در اطراف صحن ایوان‌هایی وجود دارد که با کاشیکاری در طرحهای مختلف تزیین شده‌است. ورودی بقعهٔ شاهزاده حسین دارای مقرنس کاری و تزیینات مختلف است، که در دورهٔ قاجاریه با افزودن تالاری به آن شکل تازه‌ای یافته‌است. در بخش غربی و شرقی بقعه، دو رواق ساخته شده که به نامهای بالا سر و پایان پا معروف و دارای گچبری و کاشیکاری است. فضای داخل بقعه شاهزاده حسین، باکاشی خشتی هفت رنگ، بدنهٔ آن با آیینه کاری و زیر گنبد باکتیبه‌هایی به خط ثلث در زمینهٔ لاجوردی تزیین شده‌است. قدیمی ترین و زیباترین اثر مجموعه شاهزاده حسین، در چوبی منبت کاری شدهٔ آن است که در سال ۹۶۷ هجری به مجموعه اضافه شده‌است. طبق کتیبه‌ای از کاشی معرق، این مجموعه در سال ۱۰۴۰ هجری به دستور زینب بیگم، دختر شاه طهماسب صفوی، بازسازی و صندوق چوبی نفیسی بر مزار آن نصب شده‌است.

مجموعه شهرداری قزوین (موزه بلدیه کنونی) قبل از جنگ جهانی اول توسط شرکت روسی «شوسه» که راه سوشه از قزوین به تهران را راه اندازی کرد، احداث شد و متعلق به این شرکت بوده‌است که آنها این مجموعه را گسترش داده و با ایجاد منبع آب و کلیسای کانتور که کوچکترین کلیسا در نوع خود محسوب می‌شود، همچنین استفاده از عمارت شهرداری به عنوان باشگاه در این مکان زندگی می‌کردند. اما بعد از جنگ موظف به دادن غرامت به ایران شدند و این مجموعه تحویل بلدیه قزوین شد.

عمارت سردار مفخم تحت تاثیر معماری پایتخت ساخته شده و به نوعی متعلق به زمان انتقال معماری قاجاریه به پهلوی در قزوین است. نکته قابل توجه بنا پلکان مجلل آن است که در مرکز آن ساخته شده است. این پلکان درست در مقابل سرسرای ورودی قرار داشته و پس از رسیدن به پاگردی وسیع، دو شاخه شده و راه به طبقه فوقانی می برد. برخی از اتاق ها نیز دارای تزیینات گچبری با نقش برجسته گل و برگ، مجلس شکار حیوانات و مجلس بزم و نیز طاقچه های تزیینی است.

این بنا نخست در دوره شاه طهماسب ساخته شده و در زمان شاه عباس اول به‌صورت کنونی تغییر شکل یافته است؛ در دوران ناصر الدین شاه نیز، تعمیرات و اضافاتی صورت گرفت. بر پیشانی این سردر رفیع که ۱۷ متر ارتفاع دارد، کتیبه‌ای با کاشی معرق به خط ثلث از علی‌رضا عباسی - خوشنویس معروف عهد صفوی - جلوه‌گر است. بر فراز این کتیبه، پنجره مشبک بزرگی از کاشی قرار گرفته است.

سردر عالی قاپو قبل از انقلاب، جایگاه شهربانی و سپس در اختیار نیروی انتظامی بود، اکنون در اختیار میراث فرهنگی قرار گرفته و به منظور احیای دولتخانه صفوی در در حال مرمت می باشد.